Zaburzenia funkcji układu immunologicznego stanowią podłoże coraz większej liczby chorób. Kluczowe jest, żeby lekarz każdej specjalizacji potrafił na wczesnym etapie wskazać na chorobę o podłożu autoimmunizacyjnym, co pozwoli odpowiednio wcześnie na wdrożenie właściwej terapii leczniczej. Diagnostyka chorób autoimmunologicznych nierzadko stanowi jednak bardzo duże wyzwanie. Jeśli lekarz, który zleca badanie przeciwciał, wspiera się wiedzą i doświadczeniem diagnosty laboratoryjnego, ścieżka diagnostyczna często ulega skróceniu. Diagnosta z pracowni autoimmunologii może wskazać, jakie testy dostępne są do diagnostyki danego schorzenia oraz czy warto wykonać określone badania dodatkowe. Czas oczekiwania na postawienie właściwego rozpoznania choroby można by skrócić, jeśli ustali się odpowiedni schemat współpracy między klinicystą a diagnostą laboratoryjnym.
O tym, jak powinna wyglądać współpraca między lekarzem a diagnostą laboratoryjnym i dlaczego czas jest na wagę złota podczas diagnostyki chorób autoimmunizacyjnych, opowiada Pani dr n. med. Magdalena Szmyrka z Katedry i Kliniki Reumatologii i Chorób Wewnętrznych Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego we Wrocławiu.
Z wywiadu dowiesz się:
- Jak powinna wyglądać współpraca między lekarzem a diagnostą laboratoryjnym?
- Jaką pomoc dla lekarza może stanowić diagnosta laboratoryjny z pracowni autoimmunologii?
- Czy lekarze chętnie korzystają z wiedzy diagnostów laboratoryjnych w zakresie nowych metod i parametrów diagnostycznych?
- Jakie kroki należy podjąć, aby współpraca między diagnostą a lekarzem stała się normą?
- Czy lekarze powinni zamieszczać więcej informacji na skierowaniu na badanie, otwierając tym samym możliwość podjęcia dialogu z diagnostami laboratoryjnymi?
- Jaką rolę odgrywa oznaczanie przeciwciał w diagnostyce wielu chorób o podłożu autoimmunizacyjnym?
