Syncytialny wirus oddechowy RSV (ang. respiratory syncytial virus) jest wirusem, który powoduje sezonowe zakażenia dróg oddechowych. Infekcja RSV jest szczególnie groźna dla niemowląt i dzieci poniżej 2. roku życia. Postępowanie w przypadku infekcji RSV ogranicza się do leczenia objawowego oraz bacznej obserwacji pacjenta. Nasilenie się dolegliwości, szczególnie u najmłodszych dzieci, może wymagać leczenia w warunkach szpitalnych (hospitalizacji).
RSV jest najczęstszą przyczyną hospitalizacji z powodu chorób układu oddechowego u niemowląt i drugą główną przyczyną zgonów związanych z infekcjami dolnych dróg oddechowych na świecie. W krajach rozwiniętych RSV powoduje stosunkowo niewiele zgonów wśród dzieci w dobrym stanie zdrowia, ale stwarza duże obciążenie dla szpitali w okresie zimowym.
Wskaźniki zakażeń zwykle wzrastają pod koniec jesieni i na początku zimy. Tłumaczy to wzrost zachorowań na zapalenie oskrzelików u niemowląt, przeziębienia u dorosłych i utajone choroby układu oddechowego u osób starszych, co wiąże się z wysoką śmiertelnością w tej grupie chorych. Zakaźność RSV jest duża. Szacuje się, że zakażony może zakazić średnio 3 osoby z otoczenia.
U dzieci zapalenie oskrzeli spowodowane zakażeniem RSV zazwyczaj zaczyna się od kataru i kaszlu, które mogą trwać nawet do 3 dni przed pojawieniem się głównych objawów. Następnie pojawiają się gorączka, świsty, trzeszczenia słyszalne podczas osłuchiwania i objawy zwiększonego wysiłku oddechowego. U większości dzieci głównymi wskazaniami do hospitalizacji są duszności, mniejsze spożycie pokarmu i odwodnienie. Inne powody to niedotlenienie i niewydolność oddechowa.
U młodych dorosłych zakażenie RSV typowo objawia się jako infekcja górnych dróg oddechowych z objawami łagodnymi do umiarkowanych, bardzo rzadko prowadząc do poważnych powikłań. Jednak u osób starszych, osłabionych, z chorobami współistniejącymi układu oddechowego lub sercowo-naczyniowego może dojść do poważnych powikłań na skutek zakażenia.
W diagnostyce laboratoryjnej infekcji RSV stosuje się:
Testy serologiczne obejmują oznaczenie przeciwciał klas IgA, IgM i IgG we krwi pacjenta. Przeciwciała IgM pojawiają się już w 5.–10. dniu od zakażenia. Przeciwciała IgG osiągają najwyższe stężenia w okresie 20–30 dni od zakażenia i obniżają się po upływie około roku, natomiast przeciwciała IgA można wykryć do 6. tygodnia od zakażenia patogenem.
Opracowano na podstawie:
