Infekcja C. pneumoniae

Chlamydia pneumoniae wywołuje przede wszystkim infekcje górnych i dolnych dróg oddechowych (zwane chlamydiozami), zazwyczaj o łagodnym przebiegu. Po zakażeniu bakterie te rozwijają się wewnątrz komórek, a następnie rozprzestrzeniają się po całym organizmie wraz z krwią. Do zakażenia dochodzi drogą kropelkową, czyli poprzez drobinki śliny uwalniane do otoczenia przez osobę chorą podczas kichania, mówienia czy kasłania (do zakażenia może dojść również poprzez kontakt z osobą będącą bezobjawowym nosicielem). Okres inkubacji C. pneumoniae trwa do czterech tygodni, a zakażenia tymi bakteriami występują przez cały rok, choć ich największe nasilenie obserwuje się w okresie jesienno-zimowym.

Objawy infekcji Chlamydia pneumoniae

Ponad połowa zakażeń przebiega bezobjawowo. U pozostałych zakażonych charakterystycznymi symptomami są długo utrzymujący się męczący kaszel, duszności i ból w klatce piersiowej. Chlamydiozy mogą przebiegać w sposób łagodny, samoograniczający się (najczęściej dotyczy to zapalenia zatok lub gardła) lub w postaci zapalenia oskrzeli i płuc, zwłaszcza u starszych pacjentów i tych ze współistniejącymi chorobami. Większość pacjentów nie wymaga leczenia szpitalnego.

Związek z chorobami niezwiązanymi z układem oddechowym

Charakterystyczną cechą C. pneumoniae jest jej zdolność do rozprzestrzeniania się z płuc poprzez krew i namnażania w różnych tkankach, w tym w tętnicach, stawach, kościach oraz w układzie nerwowym. Zakażenia C. pneumoniae zostały powiązane z wieloma chorobami, m.in. miażdżycą, zapaleniem stawów, stwardnieniem rozsianym, chorobą Alzheimera.

Diagnostyka infekcji Chlamydia pneumoniae

Diagnostyka w kierunku C. pneumoniae ma zwykle miejsce dopiero po wcześniejszym wykluczeniu innych przyczyn objawów ze strony układu oddechowego. Rozpoznanie chlamydiozy na podstawie objawów jest niemożliwe ze względu na ich niespecyficzny charakter, więc testy laboratoryjne są kluczowe dla właściwego rozpoznania.

Metody diagnostyczne stosowane przy podejrzeniu infekcji C. pneumoniae obejmują testy genetyczne (PCR) lub badania serologiczne („testy na przeciwciała”). Rozwój technologii PCR przyniósł istotne korzyści w diagnozowaniu zakażenia C. pneumoniae, choć w dalszym ciągu koszt takiego badania jest wysoki. W przypadku testów genetycznych materiałem do badań jest często plwocina.

Szczególnie istotne i często wykonywane w celu diagnozowania chlamydiozy są badania serologiczne, które wykonuje się z krwi. W odpowiedzi na infekcję organizm produkuje (z pewnym opóźnieniem) specyficzne przeciwciała, które mogą być następnie badane w trzech klasach: IgA, IgM i IgG. Znaczny, tj. czterokrotny, wzrost poziomu przeciwciał klasy IgG lub serokonwersja (zmiana wyniku negatywnego na pozytywny) w dwóch próbkach krwi pobranych w odstępie 2–4 tygodni wskazuje na ostrą infekcję C. pneumoniae.

Opracowano na podstawie:

1. Blasi F. et al., Chlamydophila pneumoniae, Clinical Microbiology and Infection, 2009; 15 (1): 29–35, doi: 10.1111/j.1469-0691.2008.02130.x.
2. Gautam J. et al., Chlamydia Pneumonia, StatPearls Publishing, Treasure Island (FL), 2023: 1–21.
3. Di Pietro M. et al., Chlamydia trachomatis and Chlamydia pneumoniae Interaction with the Host: Latest Advances and Future Prospective, Microorganisms, 2019; 7 (140), doi:10.3390/microorganisms7050140.
4. Blasi F. et al., Chlamydophila pneumoniae, European Society of Clinical Microbiology and Infectious Diseases, 2009; 15: 29–35.
5. Jama-Kmiecik A. et al., Wybrane aspekty zakażeń Chlamydophila pneumoniae, Postepy Hig Med Dosw, 2015; 69: 612–623, http://www.phmd.pl/fulltxt.php?ICID=1152102.