Zakażenia dróg oddechowych to choroby definiowane jako choroby zakaźne górnych lub dolnych dróg oddechowych, które obejmują zapalenie krtani, gardła/migdałków, tchawicy, ucha środkowego, błony śluzowej nosa, zatok, oskrzeli i płuc. Najczęściej są spowodowane przez wirusy i bakterie.
Najczęstsze objawy to kaszel (suchy lub mokry z odkrztuszaniem wydzieliny), katar, kichanie, ból gardła, duszność w klatce piersiowej lub „świszczący oddech”, gorączka, bóle mięśniowe, ogólne osłabienie i zmęczenie. Objawy mogą się różnić w zależności od rodzaju zakażenia i stanu zdrowia pacjenta.
Jeśli objawy są ciężkie lub utrzymują się przez dłuższy czas, należy skonsultować się z lekarzem. Jest to szczególnie ważne u osób starszych, z obniżoną odpornością i dzieci.
Leki na zakażenia dróg oddechowych zależą od przyczyny choroby. W przypadku zakażeń wirusowych, takich jak COVID-19 czy grypa, leczenie ma na celu łagodzenie objawów. W przypadku zakażeń bakteryjnych, lekarz może przepisać antybiotyki.
Tak, COVID-19 nadal stanowi zagrożenie dla zdrowia publicznego na całym świecie, głównie ze względu na pojawianie się nowych wariantów wirusa. Pomimo dostępnych szczepień SARS-CoV-2 jest nadal obecny w społeczeństwie i może prowadzić do zachorowań, hospitalizacji, a nawet zgonów. Ponadto w niektórych populacjach odsetek wyszczepienia jest niski, co może skutkować kolejnymi falami zachorowań. W przypadku potwierdzenia zakażenia chory powinien izolować się od innych osób, a w sytuacji zaostrzenia objawów skonsultować się z lekarzem.
Stopień uzyskanej ochrony po szczepieniu pozostaje nadal niejasny, wiele źródeł mówi o zanikaniu odporności z czasem. Szczepionkę należy stosować zgodnie z Programem Szczepień Ochronnych. W Polsce podaje się ją noworodkom w ciągu 24 godzin od urodzenia i nie zaleca się rewakcynacji, gdyż istnieje ograniczona liczba badań dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania ponownej dawki szczepionki. Nie wykazano również, żeby przynosiła ona dodatkowe korzyści w zakresie ochrony przed gruźlicą.
Ochrona po szczepieniu przeciw krztuścowi zmniejsza się z upływem czasu. Szczepienie przeciwko krztuścowi jest zalecane dla dorosłych, szczególnie tych, którzy są w kontakcie z małymi dziećmi lub osobami o obniżonej odporności. Według najnowszych danych dorośli powinni przyjmować dawki przypominające co 10 lat.
Tak, istnieje możliwość, że zaszczepione osoby mogą zachorować na krztusiec mimo przyjęcia szczepionki przeciwko chorobie. Szczepionka przeciwko krztuścowi nie zapewnia 100% ochrony, choć zmniejsza ryzyko zachorowania i łagodzi objawy u zaszczepionych osób w przypadku zakażenia.
Krztusiec może być szczególnie niebezpieczny dla niemowląt z kilku powodów:
Obecnie nie istnieje szczepionka przeciwko Chlamydia pneumoniae. Badania nad potencjalnymi szczepionkami trwają, a naukowcy donoszą, że dwie wersje szczepionki przeszły pomyślnie pierwszą fazę badań klinicznych.
W atypowym zapaleniu płuc symptomy i czas trwania choroby różnią się od typowego zapalenia płuc. Zwykle objawy są łagodniejsze i mają tendencję do dłuższego trwania. Zakażenie może różnić się w wyglądzie na zdjęciu rentgenowskim płuc, ponieważ bakterie M. pneumoniae mają wiele unikalnych cech. W przypadku podejrzenia zapalenia płuc należy zgłosić się do lekarza, który określi, czy M. pneumoniae jest przyczyną infekcji i wdroży odpowiednie leczenie.
Osoby zakażone wirusem RSV są zazwyczaj zakaźne przez 3 do 8 dni od wystąpienia objawów i dzień lub dwa przed ich pojawieniem się. Należy mieć na uwadze, że niektóre niemowlęta i osoby z osłabionym układem odpornościowym mogą nadal przenosić wirusa nawet po ustąpieniu objawów, przez okres do 4 tygodni.
Osoby z osłabionym układem odpornościowym lub istniejącymi chorobami układu oddechowego bądź sercowo-naczyniowego mają większe ryzyko rozwoju ciężkiej choroby w wyniku zakażenia adenowirusem. Mogą one również wymagać hospitalizacji, aby w pełni wrócić do zdrowia.
Szczepienia na grypę co roku zaleca się ze względu na: