Odpowiednia diagnostyka i wczesne wykrycie chorych ogranicza rozprzestrzenianie gruźlicy w społeczeństwie. Zgodnie z Zaleceniami Polskiego Towarzystwa Chorób Płuc dotyczących rozpoznawania, leczenia i zapobiegania gruźlicy u dorosłych i dzieci leczenie chorych na gruźlicę musi być dwuetapowe:
Chorzy na gruźlicę pozapłucną leczeni są z zastosowaniem tego samego schematu, oprócz gruźliczego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, kości i stawów, gdzie należy wydłużyć leczenie do odpowiednio 12 oraz 9 miesięcy.
Zarówno u dorosłych, jak i u dzieci stosuje się zasadniczo ten sam schemat leczenia.
W przypadku ponownego leczenia chorych na gruźlicę po przerwie stosuje się odmienne schematy. Leczenie w fazie intensywnej i kontynuacji trwa wówczas dłużej i wskazana jest ocena lekooporności prątków.
UWAGA: Zgodnie z obowiązującymi zaleceniami, w przypadku ekspozycji na gruźlicę dziecka poniżej 5. roku życia, wskazane jest zastosowanie u niego wielomiesięcznego leczenia profilaktycznego.
Dużym zagrożeniem w walce z gruźlicą są szczepy oporne na podstawowe i najbardziej skuteczne leki przeciwprątkowe, nazywane szczepami typu MDR (ang. multidrug-resistant). Niektóre szczepy MDR nabywają dodatkowej oporności i osiągają postać o oporności XDR (ang. extremely drug-resistant). Przypadki gruźlicy MDR i XDR są już rejestrowane w wielu miejscach na świecie. Gruźlica wielolekooporna stanowi duże wyzwanie dla współczesnej medycyny. Pacjenci nie wracają do zdrowia po zastosowaniu standardowego schematu leczenia i muszą być poddani długotrwałej terapii.
Opracowano na podstawie:
