Wrzód miękki, zwany również wrzodem wenerycznym, jest wywoływany przez bakterie Haemophilus ducreyi. Choroba ta przenosi się drogą kontaktów seksualnych. Jest to stosunkowo rzadko występująca w Europie choroba weneryczna, ale dość rozpowszechniona w krajach afrykańskich i azjatyckich. Manifestuje się głównie u mężczyzn. U kobiet może przebiegać bezobjawowo lub w postaci utajonej.
Objawy infekcji pojawiają się zazwyczaj po 5–7 dniach od kontaktu z patogenem. Początkowo choroba manifestuje się obecnością bolesnej grudki o rumieniowatym wyglądzie. W ciągu 48 godzin zmiana ta przekształca się w owrzodzenie, któremu może towarzyszyć powiększenie węzłów chłonnych. Wrzód może być pojedynczy (dotyczy to głównie mężczyzn) lub mnogi (dotyczy głównie kobiet). U mężczyzn wrzód miękki występuje najczęściej na: napletku, rowku zażołędnym, żołędziu prącia, w okolicy cewki moczowej. U kobiet owrzodzenia występują głównie na wargach sromowych.
Dodatkowo mogą występować objawy takie, jak nieprawidłowe wydzieliny z miejsc intymnych, ból i pieczenie podczas oddawania moczu, ból i krwawienie podczas stosunku.
Ze względu na duże podobieństwo objawów zalecane jest różnicowanie wrzodu miękkiego przede wszystkim z kiłą i opryszczką. Z tego względu warto wykonać badania genetyczne (molekularne), które polegają na wykryciu materiału genetycznego patogenu w pobranej od pacjenta próbce. Coraz częściej stosowane w diagnostyce infekcji intymnych badania molekularne umożliwiają równoczesne wykrywanie kilku patogenów w jednej próbce, doskonale sprawdzając się w przypadku infekcji mieszanych (wywołanych przez kilka patogenów jednocześnie).
Leczenie wrzodu wenerycznego najczęściej polega na stosowaniu antybiotyków (głównie azytromycyny i erytromycyny). Osobom podróżującym do krajów azjatyckich i afrykańskich, które podejrzewają u siebie infekcję intymną, zaleca się badanie pod kątem zakażenia Haemophilus ducreyi.
W przypadku dodatniego wyniku badania w kierunku infekcji intymnej należy niezwłocznie poinformować o tym fakcie partnera oraz osoby, z którymi współżyło się w ciągu ostatnich dwóch miesięcy. Partnerzy również powinni zostać przebadani pod kątem zakażenia. W trakcie leczenia oraz do tygodnia po jego zakończeniu należy zachować wstrzemięźliwość seksualną.
