Do najczęstszych bakterii przenoszonych drogą płciową należy Chlamydia trachomatis, która wywołuje chlamydiozę. Co roku odnotowuje się ponad 120 milionów nowych przypadków zakażeń C. trachomatis na całym świecie. Trzeba być przy tym świadomym, że duży odsetek infekcji jest nierejestrowany. Chlamydia trachomatis może infekować zarówno kobiety, jak i mężczyzn, atakując genitalia, odbyt, oczy oraz gardło.
Chlamydia trachomatis może być przenoszona podczas stosunku płciowego: waginalnego, analnego, oralnego. Do zakażenia może dojść poprzez kontakt wydzieliny (zakażony śluz lub sperma) z błonami śluzowymi partnera, np. podczas współdzielenia gadżetów erotycznych, pettingu. Istnieje również możliwość przeniesienia zakażenia na dziecko podczas porodu.
U części osób zakażonych C. trachomatis zakażenie przebiega bezobjawowo lub objawy są skąpe i mało charakterystyczne.
Ponieważ chlamydioza nierzadko współwystępuje z zakażeniem dwoinkami rzeżączki, wskazanie czynnika zakaźnego powodującego niepokojące objawy jest bardzo trudne. Chlamydia trachomatis wywołuje nierzeżączkowe zapalenie cewki moczowej.
Do głównych powikłań chlamydiozy należy zapalenie stawów. Niektóre serotypy tej bakterii wywołują stany zapalne oczu, poprzedzone infekcjami intymnymi.
W przypadku wystąpienia niepokojących objawów konieczne jest skonsultowanie się z lekarzem i wykonanie testu w kierunku infekcji intymnych. Rozpoznanie chlamydiozy ustala się na podstawie wywiadu z pacjentem, obrazu klinicznego, badań serologicznych w kierunku specyficznych przeciwciał (badania z krwi) lub badania wymazu z kanału szyjki macicy/pochwy/cewki moczowej/odbytu (w zależności od lokalizacji objawów). Diagnostyka chlamydiozy coraz częściej opiera się na badaniach genetycznych/molekularnych – ze względu na ich czułość i możliwość identyfikacji współistniejących patogenów. Wykrywanie materiału genetycznego C. trachomatis umożliwia detekcję bakterii we wczesnej fazie zakażenia oraz zakażeń bezobjawowych.
Regularnym badaniom w kierunku infekcji C. trachomatis powinny poddawać się kobiety planujące ciążę, u których wczesne wykrycie tego patogenu jest szczególnie istotne z uwagi na zwiększone ryzyko wystąpienia ciąży pozamacicznej oraz przedwczesnego porodu.
Leczenie infekcji Chlamydia trachomatis obejmuje antybiotykoterapię, najczęściej azytromycyną i doksycykliną. W przypadku dzieci i kobiet w ciąży zaleca się stosowanie erytromycyny.
W przypadku dodatniego wyniku badania w kierunku infekcji intymnej należy niezwłocznie poinformować o tym fakcie partnera oraz osoby, z którymi współżyło się w ciągu ostatnich dwóch miesięcy. Partnerzy również powinni zostać przebadani pod kątem zakażenia. W trakcie leczenia oraz do tygodnia po jego zakończeniu należy zachować wstrzemięźliwość seksualną.