Wczesne rozpoznanie autoimmunologicznego zapalenia mózgu pozwala na szybkie rozpoczęcie leczenia immunomodulującego, które znacznie poprawia rokowania pacjenta. Opóźniona diagnoza i terapia mogą zaś u takich osób prowadzić do trwałego uszkodzenia mózgu, a nawet utraty życia. W piśmiennictwie fachowym nie opublikowano wcześniej żadnej pracy, która porównywałaby kliniczną, radiologiczną i laboratoryjną charakterystykę chorych na autoimmunologiczne zapalenie mózgu z obecnymi autoprzeciwciałami (pozytywni) do obrazu klinicznego pacjentów z tym schorzeniem, ale bez obecności autoprzeciwciał (negatywni). Aż do dziś.
Obraz kliniczny: czy zależy od obecności przeciwciał
Grupa ze szpitala naukowego San Raffaele w Mediolanie kierowana przez dr. Antonina Giordana oceniała pacjentów przyjętych do szpitala z klinicznym rozpoznaniem autoimmunologicznego zapalenia mózgu pod kątem obecności lub braku autoprzeciwciał w surowicy i/lub płynie mózgowo-rdzeniowym. Zbadano 18 pacjentów z obecnymi przeciwciałami i 14 z wynikiem ujemnym.
Porównawszy dane demograficzne, objawy, związek z nowotworami złośliwymi i zastosowanym leczeniem, stwierdzono, że pacjenci z autoimmunologicznym zapaleniem mózgu, zarówno pozytywni, jak i negatywni pod względem przeciwciał, wykazują podobny obraz kliniczny choroby.
Ujemny wynik badania przeciwciał antyneuronalnych nie wyklucza leczenia
Autorzy pracy sugerują, że jeśli obraz kliniczny wysoce sugeruje autoimmunologiczne zapalenie mózgu, nie należy opóźniać rozpoczęcia leczenia w oczekiwaniu na wynik badania przeciwciał. O tym, jakie kryteria kliniczne powinien spełnić pacjent w przypadku podejrzenia autoimmunologicznego zapalenia mózgu, pisaliśmy w artykule „7 sposobów jak rozpoznać zapalenie mózgu”.
Opracowano na podstawie: https://n.neurology.org/content/92/15_Supplement/P2.2-006