Zgodnie z obowiązującymi rekomendacjami drugi etap diagnostyki boreliozy polega na potwierdzeniu wyników dodatnich lub wątpliwych/granicznych testu przesiewowego ELISA wysokoswoistą metodą Westernblot (immunoblot).
Test immunoblot jest powszechnie uznawanym na całym świecie wysokospecyficznym testem potwierdzenia w diagnostyce boreliozy. Ujęty w rekomendacjach dotyczących diagnostyki boreliozy termin „Westernblot” ma dziś charakter umowny i jest on często zamiennie używany z terminem „immunoblot”. Testy typu immunoblot mają za zadanie potwierdzić każdy dodatni i wątpliwy/graniczny wynik testu ELISA, eliminując jednocześnie te, które były fałszywie pozytywnie
W odróżnieniu od techniki ELISA, która pozwala tylko potwierdzić (wynik pozytywny) lub wykluczyć (wynik negatywny) obecność przeciwciał w surowicy pacjenta, technika immunoblot pozwala również różnicować przeciwciała na specyficzne i niespecyficzne. Jest to bardzo istotne ze względu na fakt, że różne bakterie mogą mieć wspólne antygeny, co często powoduje wyniki fałszywie dodatnie w teście ELISA.
Głównym celem testu immunoblot jest potwierdzenie specyficzności antygenowej przeciwciał, które spowodowały dodatni wynik w teście ELISA. W skrócie: test potwierdzenia odpowiada na pytanie, czy przeciwciała obecne w surowicy pacjenta są rzeczywiście wynikiem kontaktu z patogennymi krętkami Borrelia. Wykazanie obecności swoistych przeciwciał przeciwko antygenom Borrelia w teście immunoblot potwierdza dodatni wynik testu ELISA.
Zgodnie z międzynarodowymi rekomendacjami przy wykonywaniu i interpretacji testu immunoblot należy pamiętać o kilku kluczowych kwestiach: